Pirania czerwona - Serrasalmus nattereri. Jest to jeden z groźnych gatunków piranii, których wielkie stada zamieszkują dorzecze Amazonki. Niebezpieczne są one w okresie suszy, kiedy obszar żerowania każdego z głodnych stad jest ograniczony do rozmiarów łukowato wygiętych jeziorek, tworzących się w korycie wysychającej rzeki. Budzą w świadomości człowieka powszechny lęk. Często opinie o tym gatunku bardziej formułowane są na legendach, niż na naukowej analizie. Przyczynia się do tego pokazywany w wielu filmach obraz piranii, jako „szalonego drapieżcy”. W normalnych warunkach piranie są płochliwe i bojaźliwe. W zasadzie nie atakują bez powodu napotkanych zwierząt, by w mgnieniu oka pozostawić same kości. Z obserwacji przeprowadzonych w środowisku naturalnym wynika, że zachowują się obojętnie wobec zapachu krwi. Zazwyczaj atakują przebywając w większej ławicy na skutek wytworzonego stanu podniecenia. Ich nazwa wywodzi się z połączenia języka portugalskiego i dialektów indiańskich. Ciało piranii jest bocznie spłaszczone, o wysklepionym grzbiecie. Spośród płetw wyróżnia się płetwa odbytowa o długiej nasadzie sięgającej od płetwy odbytowej do odbytu. Płetwa brzuszna zazwyczaj nie osiąga większych rozmiarów. Pomiędzy płetwą grzbietową, a ogonową znajduje się mała płetwa tłuszczowa pozbawiona promieni. Ich dolna szczęka jest zaopatrzona w duże, ostre zęby umożliwiające odcinanie jak nożem wielkich kęsów. Szczęka górna jest także uzbrojona w bardzo ostre choć mniejsze zeby. Samce są zwykle mniejsze, krawędź ich brzucha widziana od przodu ma kształt litery V (u samic - U). kiedy ryby są podniecone np., w okresie tarła, ich ciała nabierają ciemnej, niebieskoczarnej barwy. Powinny być trzymane jedynie w dużych zbiornikach o pojemności 500 lub więcej litrów. Ryby te musza być zawsze bardzo dobrze karmione. Głodne są agresywne, mogą kaleczyć się, a nawet zabijać wzajemnie.